Van the caribean sea naar the pacific ocean

Vrijdag 25 januari ; Vroeg eruit vandaag, want het is een portdag vandaag..De avond ervoor staat mijn rugzak al klaar en doe ik mijn laatste check, want we willen zo snel mogelijk van de boot af wanneer we aanleggen bij een port, en het beste van de tijd aan land maken..Vandaag staat Colombia op het menu..Ik ken, net als de meeste van jullie, Colombia alleen uit slecht weer gesprekken via de tv..We varen de haven binnen van Cartagena, een plaatsje in het noorden van Colombia..Zoals in iedere port, zijn alle colombianen op de hoogte dat er een cruiseschip vandaag aanmeert..Je wordt een soort van aangevallen door taxichauffeurs, een stel hongerige wolven..Zoals gewoonlijk neemt het instinkt dan over, en loop je een soort van uit de massa..Tenzij je uiteraard een luie Amerikaan bent die op een stappenteller geen dubbele cijfers zou halen op een dag..Voor we het wisten hadden we voor 1/3e van de prijs een taxi geritseld..(going dutch) We volgden de man op commando, want denk maar niet dat je dan nog weg komt..We staken een weg over en dacht : ‘’Waar is die taxi?’’ Alle taxi’s zijn geel in Colombia, althans als ze officieel zijn aangetekend..En guess what : Een gitzwarte personenauto stond te blinken bij het benzinestation’..De in mijn ogen toen ‘zogenaamde’ taxichauffeur opende de deur en zei vriendelijk : ‘’This is a new car, very good, get in’’ Ik keek wat vragend en ietwat bezorgd Ray zijn kant op, maar keek tegelijk naar de man en dacht : ‘Die zouden we best samen in de houtgreep kunnen leggen’ Voordat we het wisten zaten we in de ‘taxi’, ging de passagiersdeur vorin open, stapte ere en andere man in en werden de deuren vergrendeld..Vanaf de achterbank gingen er een hoop scenario’s door mijn hoofd ; ‘’Hier zit je dan in Colombia in een pretend to be taxi met 2 man en de deuren vergrendeld..Zijn we zo makkelijk in de val gelopen en is het hier dan echt zo dodgy als dat ze zeggen?! Met wat gebrekkig Spaans probeer ik wat uit te kramen..Er wordt vanaf voorin een soort van blij gekeken, en het ijs lijkt gebroken..Achter de wat ruigere blikken blijken 2 zachtaardige colombiaanse karakters te schuilen..Onderweg naar het stadje Cartagena vertellen ze vol trots over hun stad, en zetten ze ons netjes af bij een grote poort naar de stad, die omsingeld is door een grote stadsmuur..Eenmaal de poort gepasseerd te hebben schuilt een adembenemend plein vol leven, architectuur en spaanse invloeden..Er klinkt muziek, mensen glimlachen en ik weet niet in welk lichteffect ik foto’s moet klikken van al het moois achter deze stadsmuren van Cartagena...Na wat uren te hebben rondgelopen, is het tijd voor een columbiaans biertje gevolgd door wat straatfood..Ray en ik hebben de gewoonte om buiten het toeristische gedeelte opzoek te gaan naar iets wat je alleen in dat land kan drinken / eten..Zo heb je clean food en dirt food in onze ogen..Clean food zijn de restaurants waar het merendeel van de toeristen comfortable onder de airco de volle columbiaanse peso betalen, dirt food daarentegen zijn de streetstalls waar je iets local eet met je handen en soms de volgende morgen met buikkramp van opstaat..Het is het allemaal waard! Met een voldaan gevoel en een erg positief gevoel over Columbia – Cartagena, stappen we aan het eind van de dag in een taxi terug naar het schip, die die avond vertrekt richting Mexico, het land van de tequilla’s, taco’s, cactussen en ...kidnapping..En dit allemaal via een kanaal : Het panamakanaal!

Zaterdag 26 januari ; Om 4.40 uur klinkt de wekker..Ik spring uit bed, onder de douche en pak de camera..We naderen de eerste lock van het panamakanaal..Op dek 5 kunnen we voor op de boot staan..Het is nog schemerig en de locks zijn verlicht..Ik ben enthousiast, en samen met mij nog een hele hoop andere mensen op de boot..Ik wurg me door wat mensen en settle met op een plek om zo het schip door de eerste lock te zien gaan..Dit kanaal verbind de Caribean Sea met de Pacific ocean en is in 1914 aangelegd, zodat de schepen niet om heel Zuid-Amerika hoefden te varen, maar via deze 80 km waterweg veel sneller met hun trade op hun bestemming waren..In het midden ligt een zoetwatermeer, 26 km boven zeeniveau..Vandaar de locks waardoor de schepen moeten, waarin het water geleidelijk stijgt zodat het op het zelfde niveau komt als het water achter de lock..Super interessant en helemaal om te zien! Het meer in het midden is omgeven door regenwoud..Er bevindt zich een National Geographic centre en het is een erg mooi stukje vanaf het schip..Rond 16 uur verlieten we het kanaal..De locks duren soms over een uur, en er zijn er 6 in total..3 voor het meer, en 3 erna..Dat is dus een hele dag..Met the skyline of Panama City verlieten we het kanaal en gingen we de volle zee weer op..

De 2 dagen op zee was een waar wildlife feast en heb ik vele uren over de reling gehangen ; Dolfijnen kwamen in grote groepen voorbij, schoten onder de boot en er dreven heel wat schildpadden voorbij de boot..Ik heb me bezig gehouden met er minstens 1 goed op de foto te krijgen ; Ze lijken in het water veel sneller als op het land! Als een klein kind die voor het eerst door opa-en oma mee naar de dierentuin wordt genomen, stond ik te wijzen en te springen, ik vond het geweldig! Ik houd van dat gevoel, dat enthousiasme herbeleven als een kind..Wanneer je ouder wordt, wordt het steeds lastiger deze momenten te vinden..Als kind krijg je het wanneer je een ijsje mag halen, naarmate je ouder wordt, worden een hoop dingen normaal..Aan de ene kant ook wel weer goed, want anders zit je op je 30e blij te zijn in een zandbak...
Dinsdag 29 januari ; De zon is in volle glorie aanwezig aan deze kant van de equator..Het beloofd een warme dag te worden wanneer we aankomen in Huatulco – Mexico..Een klein plaatsje ten zuiden van Acapulco.Het doet me denken aan Griekenland..Omringd door een hoop ‘fuck all’, ofwel niks..We besluiten een taxi te pakken om de boot en de menigte te ontvluchten en eindigen in een rustige bay, playa el maguey..Hierna gaan we richting het stadje en eindigen we op met wat dirt food in een locale markt..Het rood van de garnalensoep loopt over mijn kin..We besluiten het weg te spoelen met een Mexicaans biertje voordat we de boot opstappen richting San Fransisco..

‘’Eerst in den vreemde leert men zijn vaderland op prijs stellen’’